De gebeurtenissen van Hulu’s Boston Strangler zijn schokkend, maar het geeft niet weer wat er is gebeurd met Loretta McLaughlin en Jean Cole de credits rollen? De echte misdaadfilm eindigt net nadat McLaughlin en Cole hun werk rond de zaak van de beruchte seriemoordenaar Boston Strangler hebben afgerond. De twee vrouwen behoorden tot de eerste journalisten die verslag deden van de reeks gruwelijke moorden in de jaren zestig, en McLaughlin bedacht de naam “Boston Strangler.”
McLaughlin en Cole werkten voor de Boston Record American, een tabloidkrant die ontstond uit de fusie in 1961 van de Boston American en Boston Record. Zoals getoond in Boston Stranglerdeden ze verslag van de moorden van ongeveer 1962 tot 1964. Cole bleef schrijven over Albert DeSalvo, die al dan niet de echte Boston Strangler was, tot ten minste 1967. Maar nadat de Boston Strangler uit het publieke bewustzijn was verdwenen, hoe konden McLaughlin en Gaat Cole’s carrière vooruit?
Jean Cole en Loretta McLaughlin zetten hun verslaggeverscarrière voort (en beiden gingen met pensioen)
McLaughlin verliet de Boston Record American enige tijd na de gebeurtenissen van Boston Strangler. Zoals vermeld aan het einde van de film, scheidden zij en James J. McLaughlin en trouwde uiteindelijk met James P. Becker. Gefascineerd door de psychologie van DeSalvo en het rapport van de Surgeon General dat kanker in verband bracht met roken, bleef McLaughlin een carrière nastreven die verband hield met de volksgezondheid. Ze werd wetenschapsschrijver aan de Harvard University en uitvoerend directeur public relations bij Massachusetts Eye and Ear Infirmary.
In de jaren zeventig keerde ze terug naar de journalistiek als medisch verslaggever voor de Herald American, het resultaat van een fusie tussen de Record American en The Boston Herald Traveler. Ze verhuisde in 1976 naar de Boston Globe en deed nauw verslag van de aids-epidemie in de jaren tachtig, waarbij ze kritiek had op het gebrek aan reactie van de federale regering op de crisis. In 1982 publiceerde McLaughlin “The Pill, John Rock, and the Church: The Biography of a Revolution”, een boek over de creatie van de anticonceptiepil. In 1992 werd ze pas de tweede vrouw die redacteur van de redactiepagina was bij de Boston Globe. Ze ging eind 1993 met pensioen en stierf in 2018.
Jean Cole bleef haar hele carrière onderzoeksverslaggever. Dit omvatte onder meer wat zij en haar Record American-collega’s de noemden “Gevechtszone,” een buurt in de stad die bekend staat om zijn hoge misdaadcijfers. Ze bleef werken bij de Record American toen het de Herald American werd (nu de Boston Herald). Ze ging met pensioen in 1981 en stierf in 2015. As Boston Strangler staten, McLaughlin en Cole bleven vrienden voor het leven.
Waarom de verhalen van Jean Cole en Loretta McLaughlin zo belangrijk zijn in de Boston Strangler-film
Hoewel Boston Strangler enkele wijzigingen aanbrengt in het echte verhaal, het eert de waarheid van de onverschrokken berichtgeving van McLaughlin en Cole te midden van seksisme. McLaughlin schreef in 1991: “Toen ik voor het eerst naar een krant ging, een toegangspunt in een buitenwijk, op zoek naar een baan, snauwde de redacteur: ‘Zie die poort (naar de redactiekamer). Geen rok is ooit die poort gepasseerd, en niemand zal dat ooit doen’” (via Boston-bol).
Boston Strangler laat zien hoe met name McLaughlin zich een weg moest banen naar betere verhalen en hogere posities waarvan ze wist dat ze gekwalificeerd was. Zelfs toen ze dat eenmaal kon, kreeg ze nog steeds te maken met seksisme, waaronder de politie van Boston die weigerde met haar te praten en de krantenredacteuren die de foto’s van haar en Jean als stunt afdrukten. Boston Strangler laat zien dat de rapportage van McLaughlin en Cole een belangrijk maar over het hoofd gezien onderdeel van de geschiedenis was.
